Kedi Mektupları

diyor Oya Baydar romanın ilk sayfalarında. Geçen hafta incelediğimiz White God filmine benzer biçimde bu seferki kahramanlarımız kediler. Hani kedili bir eve gittiğinizde şöyle bir koklar ya pisiler sizi önce… Bu kitapta da kediler koku mektupları aracılığıyla haberleşiyorlar. Küçük burunlar küçük rayihalarla titreşiyor, mutlu oluyor ya da üzülüyor. Siz de belki farkında olmadan evinizdeki kedinizin mektubunu taşıyor olabilirsiniz ayakkabınızda ya da çantanızın püskülünde, kim bilir?

’80 döneminde Almanya’ya sığınmak zorunda kalan, 12 yıl sürgünde yaşayan Oya Baydar, kedi sembolünü kullanarak o dönemin sürgün yaşamlarını betimlemiş Kedi Mektupları’nda. Romanda kedileriyle gurbette yaşayan insanların evlerine/memleketlerine duydukları özlem anlatılıyor. ‘Kedi evine, köpek sahibine bağlıdır.’ diyor romanda. Evin yaşlı kedisi Nina da bu yüzden, sahiplerinin eski kedilerini neden özlediklerini anlamaya çalışıyor bir bölümde:

Kediler, mektuplarda sahiplerinin diğer davranışları üzerine de kafa yoruyorlar. Neden sahipleri hep böyle hüzünlüdür ki sanki?

Romanın başlarında Nina, sahiplerinin üzgün hallerini kendi köpek deneyimi gibi görmeye çalışır. Ancak bir türlü de empati kuramaz; “Şurada bir kentte bir duvar yıkıldı diye iki yıldır bütün huzurları kaçtı evdekilerin.” Evde kullanılar bazı kelimeler de yabancıdır kediler için:

Romanın sonlarına doğru anlıyoruz ki, kediler insanlara ne kadar yaklaşır onların dünyalarına ne kadar girerlerse mutsuz olmaya başlıyorlar. ” Biz hayatımızı yaşarız oysa insanlar hayatlarıyla dövüşürler” diyen kedi de ne güzel anlatır olayı aslında. Kediseverleri hem gülüp hem ağlatan Kedi Mektupları, kedi patileriyle kalbinize bir mühür vuracak.

Tüm kedilerin kara kışı atlatıp Aşk mevsimini görmesi dileğiyle…