İki yıl önce mahallenin tüylü pofuduk kedisi arkamızdaki inşatta 4 tane 4 farklı renkte yavru dünyaya getirdi. Birinin kaderi daha ilk günlerde bir erkek kedi tarafından boğularak belli oldu. Diğer 3 pofuduk yavru annesinin yardımlarıyla yürümeyi koşmayı mama bulup insanlara yalvarmayı sırasıyla öğrendi. Her anne kedi gibi o da 1-2 ay sonra bu minnoşları bizim merhametimize bırakıp çekti gitti. 3 yavrudan 2si de 1 ay kadar etrafta dolandıktan sonra yan apartmanın sakinlerinin mama koymamıza tepkileri yüzünden açlıktan çekip gittiler. Bir tanesi;tüylü siyah beyaz, küçük suratlı olan ısrarla bizden ayrılmadı. Hatta gelip apartmanın kapısına çöreklendi. Bir yıl kadar sabah akşam besledik onu. Kokarca koyduk adını da. Arsız, sırnaşık, bir o kadar da oyuncu kedimiz çok geçmeden 4 tane yavru sahibi oldu. 4 yavruya da 1 ay kadar gözü gibi baktı. Bir gece acı acı miyavları çarptı kulağıma; yoktu yavrular. Sonrasında da hiç görmedik. Aylar geçti. İdil dünyaya geldiği gün o da bir kez daha yavruladı. İki küçük melek… Yaşasalar İdil de görürdü onları belki. Bir ay sonra biri arabanın altında kaldı diğeri kayıplara karıştı. Kokarca mı? O da apartman görevlisi tarafından alelacele bir koliye konup üniversitenin bir barınağına götürüldü. Yüksek güvenlikli elit sitemiz gün geçtikçe güzelleşiyordu. Aynı zamanlarda bahçe duvarlarına uzun çelik çitler çekildi. Üzerine de yuvarlak dikenli teller… Kuşlar konacak yer bulamadığı için gelmeyi bıraktılar. Sonbaharda devasa sivrisinekler bastı bahçeyi. Yürümekten korkar olduk. Bahçeye beton dökülüp birkaç salıncak ve kaydırak getirildi. Şimdi İdil ile sivrisineklerden kaça kaça bahçede dolanıyor seramik bir köpeğin başını okşayıp eve dönüyoruz. Bahçede tek çocuk yok. Ne kuş ne kedi…
İdil’e burada öğreteceğimiz hiçbir şey yok. Seneler sonunda bizim de bu şehre dair inancımız ve sevgimiz kalmadı artık. Eğer işlerimiz iyi giderse buradan taşınmayı düşünüyoruz. Elveda Kasım ve elveda 2018…
…Burası gibi değil, gideceğim memleket
Denizi ayrı deniz havası ayrı hava…
